Een incident op straat waarbij een homofiel stel werd aangevallen. Vreselijk.
Diezelfde avond nog zaten er BN’ers aan tafel bij een talkshow zich af te vragen waarom er op scholen niets aan acceptatie van homofilie wordt gedaan. Voor het gemak nam bekend Nederland dan ook maar even aan dat scholen hier nog niets ‘aan doen’. Dat pleit leuker. En je kunt scoren met je pleidooi.
Het verbaast me niet eens meer. Ik zie de BN’ers aan de tafel nog over elkaar heen rollen: “op scholen moet er een verplichte voorlichting komen over…” en: “kunnen we nou niet tegen scholen zeggen dat ze…”.
Scholen lijken maatschappelijke tekortkomingen te moeten oplossen. De school als maatschappelijke helpdesk. Als in het nieuws wordt voorgelezen dat kinderen steeds vaker lijden aan obesitas, dan worden er massaal lespakketten over voeding geproduceerd, en aangeboden op scholen.
Ik verbaas me niet meer, maar erger me wel. Waar is ‘thuis’ in dit verhaal? Moet daar de basis niet gelegd worden, hoort daar de verantwoordelijkheid niet te liggen voor eigen kroost? De echolalie van thuis en van de straat die door een school galmt: “die buitenlanders krijgen dus alles voor elkaar hier hè!” of: “die homo moet eens normaal doen”; door een gemiddelde school werd dit al niet geaccepteerd en dat zal nu niet anders zijn. Je zou het niet verwachten maar tussen de reken- en taallessen door is er tijd voor biologie, waar onder andere voeding voorbij komt, er zijn lessen sociaal emotionele ontwikkeling en ook wordt er gedacht aan burgerschapsvorming. Verrassend? Is al een tijdje hoor. En terecht ook.
Maar ergens moet het beginnen. Ergens zouden kinderen iets mee moeten krijgen over wat ze beter wel en niet eten, dat ze het waard zijn om gezond te leven en te eten, en andere mensen dus ook. Dat vooroordelen een arm mens van je maken en dat de waarde van mensen om je heen niet ter discussie zou mogen staan.
Zou dat besef ergens thuis kunnen beginnen misschien?
